Een stekelig teddybeertje

Rara, wie is dat? Deze beer is niet op de weg, maar langs de kant. Hij staat in het woestijnzand en als je hem met rust laat, doet hij niemand kwaad.

Rara, wie is dat? Deze beer is niet op de weg, maar langs de kant. Hij staat in het woestijnzand en als je hem met rust laat, doet hij niemand kwaad.

Prikkelbare knuffel

Antwoord: een cactus, namelijk de ‘teddybeer cactus’ in het Engels genoemd ‘teddybear cholla’. Merkwaardig dat men in zo’n stekelige plant zo’n aardig zacht diertje ziet. Maar als je de plant in tegenlicht ziet dan lichten al die venijnige dorens prachtig op en worden de contouren van de plant voorzien van een stralende lichtkrans die zacht aandoet. In onze Desert is dat bij lage zon ook prachtig te zien. Maar o wee degene die die zachte vacht met zijn handen gaat controleren!

Vasthouden

De dorens van deze cactus zijn voorzien van weerhaken. Elke teddybeer cactus is opgebouwd uit allemaal stukjes cactus die makkelijk van elkaar loslaten. Gevolg is dan dat je bij aanraking van de cactus met zo’n stukje ervan aan je schoenen, kleren of handen verder door het leven moet, tenminste voorlopig. Want loslaten is er amper bij. Te hulp schietende toeschouwers lopen een groot gevaar dat ze eveneens aan het stukje cactus blijven vastzitten en zo kunnen er een soort clusters ontstaan van mensen die wanhopige pogingen blijven doen om verlost te worden van dat ene klitterige stukje plant. En dat is nou precies de bedoeling van de teddybear cactus! Je doet hem een groot plezier door als dier of mens per ongeluk tegen hem aan te stoten. Onmiddellijk laat hij een segment los en dat begint dan aan een korte of lange reis aan de vacht of kleding van de transporteur en zal ergens verderop weer op de grond terechtkomen. Wanneer de transporteur vervolgens niet in woede de plaaggeest met een steen verplettert, zal hij daar wortelen en uitgroeien tot een anderhalve meter grote, prachtige nieuwe teddybeer. Het is zijn manier van voortplanten.

Dit type cactussen maakt trouwens wel degelijk bloemen (vaak fel geel of rood) en er komen ook sappige vruchten. Maar het gekke is dat er bijna nooit vruchtbare zaden in zitten. Het lijkt pure verspilling want qua voortplanting gaat dat klitten veel beter en effectiever. Voorlopig dus een biologisch raadsel.

Cactuswinterkoning

Een ander raadsel is de cactuswinterkoning. Deze vogel heet wel zo maar is bepaald niet te vergelijken met ons Nederlands winterkoninkje: hij meet zo’n 20 cm. Maar hij bouwt wel graag zijn nest in die teddyberen. Dat hij daar absoluut veilig zit, zal duidelijk zijn, maar hoe hij/zij het voor elkaar krijgt om de plant telkens weer ongedeerd te verlaten, is net zo’n raadsel. Overigens kunnen ook renkoekoeken op zulke cactussen landen en er weer heelhuids afkomen. Een andere ‘gebruiker’ van deze cactus is de ruilrat. Die bouwt zelfs hele burchten van de afgevallen stukken cactus en transporteert ze zelfs in zijn bek.