Welkome kleine roodsnavelhokko’s

Sinds 2004 heeft Koninklijke Burgers’ Zoo de roodsnavelhokko (Crax blumenbachii) in zijn collectie op de vogelafdeling in het Park. Er zijn zes jongen succesvol grootgebracht via handopfok of pleegouder. In 2011 hebben we een nieuw fokstel gekregen. Na vier jaar proberen, heeft dat koppel eindelijk bevruchte eieren gelegd. 

Zwarte krullenbos

De roodsnavelhokkohaan is een grotendeels zwarte vogel met opvallende gekrulde veren op de kop. Hij dankt zijn naam aan de felgekleurde oranjerode uitstulpsels rond de snavel, bij de hen ontbreken deze. De vogel maakt een kenmerkend laag “woop”-geluid dat als een tromgeroffel ervaren kan worden.   

Brazilië

Deze soort behoort tot de familie van sjakohoenders en hokko's (Cracidae) en is de Zuid-Amerikaanse  tegenhanger van de fazanten en pauwen. Ooit was de roodsnavelhokko wijdverspreid in de tropische laaglandbossen van oost Brazilië. Nu komt hij alleen nog maar voor in een gebied boven Rio de Janeiro, waar resten van het Atlantische kustregenwoud voortbestaan. Het zijn grondbewoners en hun dieet bestaat uit fruit, knoppen, zaad en insecten.

Bedreigd

De roodsnavelhokko staat genoteerd als bedreigd op de Rode Lijst van beschermde diersoorten van de International Union for Conservation of Nature (IUCN). In het wild wordt de populatie geschat op 250 dieren, verdeeld over vijf natuurreservaten. In dierentuinen leven ondertussen 560 dieren die meedoen in het Europese fokprogramma (EEP).

Een cadeautje

Het is bij de hokko niet vanzelfsprekend dat er meteen een match is tussen bij elkaar gezette dieren. Als die er wel is, dan neemt de haan een stuk voedsel in zijn snavel en biedt dit de hen aan. Als de hen het accepteert, volgt de paring. Over het algemeen legt de hen twee eieren per legsel. Deze worden 28-29 dagen bebroed door de hen, terwijl de haan het nest bewaakt.

Moeder kip en een steuntje

De roodsnavelhokko is een soort waar we voor het behoud van de diersoort graag mee willen fokken. Het huidige koppel heeft in mei zijn eerste bevruchte eieren gelegd. Helaas ging de hen niet broeden, daarom is de broedmachine gebruikt. Het eerste kuiken dat is uitgekomen, is  bij een kippenhen als surrogaatmoeder geplaatst. Dit is gedaan omdat de hokkohen het jong niet meer als haar eigen broed zou herkennen. In het wild moet een hokkokuiken gelijk met de hen mee op pad. Hierdoor lopen ze veel, wat zorgt voor goede pootontwikkeling. Ondanks de goede zorgen ontwikkelde het jong kromme tenen. De dierenarts heeft daarom een spalk geplaatst als steun. Nadat het kuiken een week zo had rondlopen, was er volledig herstel van de tenen. Ondertussen is ook een tweede jong uitgekomen. Aan de kleur van de neusdoppen blijkt dat we een hen (zwarte neusdoppen) en een haantje (roze neusdoppen) hebben. Het wachten is op het uitkomen van nog twee eieren. Nu is het hopen dat deze jongen goed opgroeien en zelf ook gaan bijdragen aan het behoud van de soort.