Het monster van Loch Ness zou een prehistorisch dier zijn dat zou leven in het meer (‘loch’ in het Schots) van Loch Ness. Mensen die Nessie, zoals het monster gedoopt is, zeggen te hebben gezien, komen met tegenstrijdige verklaringen qua afmetingen. Sommigen beweren dat het monster drie tot vijf meter lang is, terwijl anderen het dier tussen de twaalf tot vijftien meter lang schatten. Nessie zou een slangachtige hals van zo’n twee meter hebben en een bult op zijn rug. Anderen spreken van twee tot drie bulten. Er zijn mensen die denken dat Nessie een plesiosaurus is. In dat geval zou er een kleine populatie van deze plesiosauriërs in Loch Ness moeten leven, anders kan de soort niet 65 miljoen jaar voortbestaan. Het meer is echter pas in de ijstijd ontstaan, dus waar zouden die plesiosauriërs dan voor die tijd een toevluchtsoord hebben gevonden? Nessie is in de loop der tijd ook omschreven als ‘een monsterlijke vis’, ‘een zeeslang’ en zelfs ‘een draak’.
Door de jaren heen zijn er veel meldingen geweest van mensen die Nessie gespot zouden hebben. In het jaar 565 zou de Ierse monnik Sint-Columba het monster in de rivier de Ness gezien hebben (dus niet in het meer zelf), waar het volgens de plaatselijke bevolking recent een man gedood zou hebben. Zijn assistent sprong na het horen van dit verhaal op verzoek van Sint-Columba in het water, waarna het monster verscheen en door de monnik verjaagd zou zijn. In 1871 of in 1872 zou een zekere D. Mackenzie een merkwaardige verschijning hebben gespot op het meer. Eerst dacht hij dat het om een omgeslagen boot ging, die rustig met de stroming mee werd gevoerd, totdat de verschijning met een plotselinge grotere snelheid verdween. In 1888 signaleerde Alexander Macdonald een groot dier met korte, plompe poten dat zichzelf voort leek te stuwen door het meer.
In 1933 beschrijft een journalist het verhaal van Aldie Mackay in de Schotse lokale krant The Inverness Courier, die beweert een walvisachtige verschijning in Loch Ness gezien te hebben. Het dier zou ongeveer een minuut lang aan het oppervlak van Loch Ness zijn verschenen met zijn enorme omvang. Toen het uiteindelijk weer onderdook, veroorzaakte het golven zo groot als een stoomboot zou voortbrengen, aldus Mackay. In 1933 meldde het echtpaar Spicer het monster gezien te hebben terwijl het de weg overstak en met een beest in zijn bek weer het water in dook, terwijl later dat jaar een zekere Grant met zijn motor het dier bijna zou hebben aangereden. Ook in 1933 vertelde huishoudster Munro het monster twintig minuten lang gezien te hebben. Vanaf 1933 verschenen er regelmatig gerapporteerde signaleringen van Nessie in de media, al dan niet ingegeven door sensatie en fantasie. Een beroemde foto die in 1934 door een gynaecoloog van het monster gemaakt zou zijn, is pas decennia later definitief ontmaskerd als bedrog. In 1943 stelde C.B. Farrel van zijn werk afgeleid te zijn door de verschijning van het monster en in 1954 ontdekte vissersboot Rival III een groot object op hun sonar dat ze niet konden plaatsen.
In 1987 is er met twintig boten in totaal vijf dagen lang onderzoek verricht in Loch Ness. Op een diepte van 150 tot 180 meter zijn bij deze expeditie drie bewegende objecten gesignaleerd, maar vanwege geldgebrek moest de expeditie worden stopgezet. In 2000 trokken twaalf wetenschappers erop uit met boten en sonarapparatuur. Een object van circa vijf meter lengte met ongeveer de vorm van Nessie werd gespot, maar even later niet meer teruggevonden.
In juni 2018 heeft een internationaal team van wetenschappers DNA-onderzoek gedaan in Loch Ness onder leiding van professor Neil Gemmell (Universiteit van Otago, Nieuw-Zeeland) waaraan vier verschillende universiteiten deelnamen. Bij dit onderzoek werd gebruik gemaakt van eDNA, oftewel Environmental DNA. Bij deze methode worden diverse monsters genomen van het water en dit wordt getest op DNA-resten. Met behulp van DNA-sequencing worden levende wezens gedetecteerd op basis van gevonden DNA-strengen. In 2019 werden de resultaten gepubliceerd. Uit het onderzoek bleek dat er vooral veel DNA van palingen is gevonden in Loch Ness. Geen DNA van grote zoogdieren of van grote reptielen werd aangetroffen. Hiermee lijkt het bestaan van een groot reptielachtig wezen in Loch Ness nog onwaarschijnlijker geworden.
In augustus 2023 is het grootste onderzoek tot dan toe van start gegaan, met de modernste technologieën. Drones uitgerust met infraroodcamera’s speuren het meer af door warmtebeelden te maken, terwijl een onderwatermicrofoon (hydroon) akoestische signalen opvangt en interpreteert. Op 28 augustus 2023 is de conclusie dat er wederom geen onomstotelijk bewijs is gevonden, al zijn er wel vier opvallende geluiden gehoord. Men vermoedt echter dat die geproduceerd zijn door eenden.
Er bestaan enkele dubieuze foto’s en video’s waarop Nessie te zien zou zijn. Enkele foto’s of video’s zijn inmiddels aangetoonde vervalsingen, of zijn te vaag om wat dan ook correct te kunnen identificeren. Sommige mensen hebben een grap willen uithalen, of zijn bijzonder creatief geweest met zelf in elkaar gezette bouwwerken. Er zijn zelfs mensen geweest die op hun sterfbed hebben opgebiecht dat ze al die jaren de boel voor de gek hebben gehouden!
Allerlei verklaringen worden aangevoerd voor de waarnemingen van Nessie. Zo zou het om andere diersoorten kunnen gaan, zoals een enorme paling, otters of zelfs zeehonden. Mogelijk leeft er een bijzonder grote meerval in Loch Ness. Of zou een Groenlandse haai kunnen overleven in zoet water? Deze bijzondere haaiensoort kan wel vijfhonderd jaar oud worden en dat zou de waarnemingen over de eeuwen heen kunnen verklaren. Ook zouden drijvende boomstammen voor het monster kunnen zijn aangezien. Tenslotte verklaart een wetenschapper dat Loch Ness zich op breuklijnen van aardplaten bevindt, waardoor seismologische verschijnselen zich voor kunnen doen, zoals lichte aardschokken en dergelijke. Hierdoor kan een tijdelijke visuele illusie zijn ontstaan die op een monsterachtige verschijning zou kunnen lijken.
Het meer van Loch Ness is ontzettend diep (226,96 meter) en maar liefst 37 kilometer lang, wat gedegen en grondig wetenschappelijk onderzoek met behulp van sonar en camera’s erg lastig maakt. Het water bevat bovendien een grote hoeveelheid turfdeeltjes, waardoor het zicht in centimeters uitgedrukt moet worden. Loch Ness ligt in een groen dal dat is ontstaan in de ijstijd. Bovendien beweren sommige mensen dat Loch Ness een diepe trog kent, waardoor het diepste punt van het meer nog lager zou liggen, al is het bestaan van deze trog nooit wetenschappelijk aangetoond. De vorm van het meer zorgt er tenslotte voor dat er unieke golfpatronen ontstaan, die tot misleidende waarnemingen zouden kunnen leiden.
Nimfen zijn in de Griekse mythologie halfgodinnen die in de natuur leven en vaak gebonden zijn aan e…
6 dagen geleden
Cerberus is de driekoppige hellehond in de Griekse mythologie. Soms wordt zijn staart afgebeeld als…
27 januari 2025
Vrijdagochtend 24 januari 2025 is een 13-jarig breedlipneushoornmannetje vanuit Wildpark Zoo Santo I…
24 januari 2025
